Story of Countan Pen : आदीच्या शाळेचा रस्ता बाजारातून जायचा. बाजारात बरीच दुकानं होती. कपड्यांची, मिठाईची आणखीही कसली कसली. पण आदीला आवडायचं ते त्यातलं स्टेशनरीचं दुकान. खिशात मावणाऱ्या छोट्या डायऱ्या, पेन्सिली-रबरं, कंपॉस बॉक्स, तरत-हेची पेनं त्याला खूप आवडायची. अशा बऱ्याच वस्तू त्याने जमवल्या होत्या.
Story of Countan Pen in Marathi
गेल्या काही दिवसांपासून आदी पुन्हा एकदा त्या दुकानाशी घुटमळू लागला होता. दुकानदारही आता आदीला ओळखायला लागला होता. त्याच्या लक्षात आलं, की आदीला दुकानातली कुठलीतरी गोष्ट आवडलेली दिसतेय. ते खरं होतं. आदीला बाहेरच्या काचेच्या कपाटातलं स्टीलचं चमकतं फाउंटन पेन फार म्हणजे फारच आवडलं होतं. “काही हवंय का?” दुकानदाराने हसून विचारलं. आदीने थोडं चाचरतच पेनाची किंमत विचारली. “अकरा रुपये,” ऐकून आदीला धक्का बसला. तो कुठून आणणार एवढे पैसे ? काहीच न बोलता त्याने शाळेचा रस्ता धरला. पण मनातून पेनाचा विचार कुठला जायला! आता तर ते पेन त्याच्या स्वप्नातही येऊ लागलं. एके दिवशी हिंमत करून त्याने आपल्या बाबांना ते अकरा रुपयांचं पेन घेऊन देण्याविषयी विचारलं. “कशाला तो वायफळ खर्च?”, असं म्हणत बाबांनी नकार दिला. आईनेही त्याच्या बोलण्याकडे दुर्लक्ष केलं.
लांब बसलेली आजी सगळं ऐकत होती. उदास- निराश आदी आजीसमोरून जात असताना आजीने त्याला जवळ बोलावलं. आदीला जरासा हुरूप आला. तो लगेचच आजीजवळ धावला. आजीने ते पेन त्याला का आवडलं हे विचारलं. त्याची किंमतही विचारली. आणि एका अटीवर ती अकरा रुपये द्यायला तयार झाली. ती हसून म्हणाली, “मला वेताळ पंचविशी वाचून दाखवावी लागेल. एकूण पंचवीस गोष्टी आहेत. एका गोष्टीचे आठ आणे मिळतील. म्हणजे एकूण साडे बारा रुपये होतील. अकरा रुपयांचं पेन विकत घे आणि उरलेल्या पैशांतून शाई आण.” आदी लगेच तयार झाला. त्याला माहिती होतं, आजीला वाचायला आवडायचं, पण तिला नीट दिसायचं नाही. तिला रोज एक गोष्ट वाचून दाखवली तर साडे बारा रुपये जमा व्हायला पंचवीस दिवस लागतील. वा! एका महिन्याच्या आत ते पेन माझं झालेलं असेल.
दुसऱ्या दिवशी शाळेत जाताना त्याने त्या दुकानदाराला सूचना केली, की पंचवीस दिवस ते पेन कुणालाही विकू नका. आणि त्याने आजीला गोष्टी वाचून दाखवायला सुरुवात केली. प्रत्येक गोष्टीच्या शेवटी वेताळ एक प्रश्न विचारायचा. आदीला वाटायचं, आपण त्याचं बरोबर उत्तर दिलं नाही तर आपल्याला फाऊंटन पेन मिळणार नाही.
आदी रोज गोष्ट वाचून दाखवायचा आणि आठ आणे पैशाच्या डब्यात टाकायचा. सव्वीसाव्या दिवशी त्याने तो डबा उघडला आणि तो पैसे घेऊन दुकानात गेला. दुकानदाराने त्याची सूचना पाळली होती. पेन घेऊन आदी पळत घरी आला. त्याने पेन स्वच्छ केलं, त्यात शाई भरली आणि मग छान लिहिलं. मग ते पेन्सिल-बॉक्समध्ये ठेवलं. दप्तरात त्याने पेनाकरता खास जागा केली. दुसऱ्या दिवशी त्याने सगळ्यांन! पेन दाखवलं. पेनाने लिहायलाही खूप छान वाटायच आदीने सांगितलं, की फाऊंटन पेन चांगलं आहे की नाही हे पाहायचं असेल तर त्याला आठाच्या आकड्यात फिरवायचं. सगळे अगदी उत्सुकतेने त्याचं बोलणं ऐकत होते. तेवढ्यात मधल्या सुट्टीची घंटा वाजली. सगळी मुलं डबा खायला आणि खेळायला मैदानावर गेली.
also read : Story of Salon Education in Marathi
मधल्या सुट्टीनंतर ड्रॉइंगचा तास होता. आदीला आपलं फाऊंटन पेन ड्रॉइंगच्या सरांना दाखवायचं होतं. सरांनाही फाउंटन पेन आवडायचं. आज ते कॅलीग्राफी शिकवणार होते. आदीने पटकन आपला बॉक्स उघडला. बघतो तर काय, त्यात पेन नव्हतं. त्याला वाटलं, बहुतेक आपण पेन दप्तरात ठेवलं असावं. दप्तरातही सापडलं नाही. कदाचित दप्तराच्या कोपऱ्यात कुठेतरी गेलं असेल. आदीने पूर्ण दप्तर उलटं केलं, पुस्तकं बाहेर निघाली, पण पेन नाही. त्याच्या लक्षात आलं, की पेन चोरीला गेलंय. त्याला धक्काच बसला. पहिल्याच दिवशी पेन चोरीला गेल्याचं कुणाला सांगण्याची त्याला हिंमतच होईना. तो गुपचूप, उदासपणे बसून राहिला.
हळूहळू सगळे तास संपले. शाळा सुटल्याची घंटा झाली. आदी रडवेला होऊन घरी निघाला. तेवढ्यात त्याचा मित्र मोचूने त्याला आवाज दिला. “अरे आदी, आज एकटाच ?” आदी आणि मोचू रोज मिळून घरी जायचे. आदी काही बोलला नाही. गुपचूप मान खाली घालून चालत राहिला. मोचूने आदीचा चेहरा पाहून विचारलं, “अरे, चेहरा का असा रडवेला झालाय?” आदीला राहवलं नाही. त्याने पेन चोरी झाल्याचं सांगून टाकलं. मोचूला हसू आलं. “बस, इतकंच ? हे बघ, माझं फाऊंटन पेन. कालच माझ्या बाबांनी आणलं. पण मला बॉलपेननेच लिहायला आवडतं. याच्यात सारखी सारखी शाई कोण भरणार.’ दोघं बोलत बोलत घरी पोचले.
आदीने मोचूला विनंती केली, की पेन चोरी झाल्याचं कोणालाही सांगू नकोस आणि संध्याकाळी पुन्हा एकदा शाळेत चल. पेन बहुतेक तिथेच कुठेतरी पडलं असेल. मला सगळ्यांचे डेस्क पाहता आले नव्हते. सगळ्यांच्या समोर शोधणं अवघड असतं. मोचूने टाळाटाळ केली. पण आदीने त्याला तयार केलंच. संध्याकाळी दोघंही शाळेच्या भिंतीवरून उडी मारून आत गेले. ते डेस्कांच्या खाली शोधाशोध करत असताना त्यांना कसलीतरी चाहूल लागली. कोणीतरी आपला पाठलाग करतंय असं वाटताच आदी दरवाज्याकडे धावला. एक सावली पळत दुसऱ्या वर्गात जाऊन लपली. दोघं त्या वर्गात शिरले तर तिथे कुणीही नव्हतं. आदीची खात्री झाली, की काहीतरी गडबड आहे. उद्या हेडमास्तरांना सांगायला पाहिजे. त्याने कशीबशी रात्र काढली.
सकाळी शाळेत गेल्यावर तो हेडमास्तरांच्या खोलीत गेला आणि त्याने सगळं सांगितलं. ते ऐकून हेडमास्तर चमकले. ते म्हणाले, आपल्या शाळेत फाऊंटन पेनांच्या खूप चोऱ्या होताहेत. चोऱ्यांच्या तक्रारीचं रजिस्टर दाखवत ते म्हणाले, “आता तूच सांग, मी कुणाकुणाची फाऊंटन पेनं शोधू?” आदी निराश झाला आणि आपल्या वर्गात येऊन बसला. समोर बाई हिशोब शिकवत होत्या. त्याचं तिकडे अजिबात लक्ष लागत नव्हतं. सारखे फाऊंटन पेनाचेच विचार येत होते. कुणी चोरलं असेल ?
तेवढ्यात मधल्या सुटीची घंटा झाली. सगळी मुलं लगेच मैदानाकडे धावली. आज आदीला ना डबा खावासा वाटत होता, ना खेळावंसं वाटत होतं. मोचूने आदीला बाहेर चलण्याचा खूप आग्रह केला; पण आदीला आज वर्गातच बसून राहावंसं वाटत होतं. शेवटी मोचू निघून गेला.
आता आदी वर्गात एकटा होता. त्याचं मोचूच्य दप्तराकडे लक्ष गेलं. मोचूचं महागडं फाऊंटन पेन त्याच्या दप्तरातून अर्धं बाहेर आलं होतं. माझं पेनही बहुतेक असंच बाहेर निघालं असावं, त्यामुळे कुणीतरी चोरलं. त्याच विचारांत तो मोचूचं पेन परत दप्तरात नीट ठेवण्यासाठी उठला. त्याच्या मनात काय आलं काय माहिती, त्याने मोचूचं पेन आपल्या दप्तरात ठेवलं. इतक्यात पुन्हा घंटा झाली. सगळी मुलं वर्गात येऊन आपापल्या जागांवर बसली.
also read : Story of Salon Education in Marathi
आदीला घाम फुटला होता. आता मोचू आरडाओरडा करणार, की त्याचं पेनही चोरीला गेलंय. मग सगळ्यांची तपासणी होईल आणि आपण पकडले जाऊ. सगळे आपल्याला हसतील- हा स्वतःच चोर, आणि म्हणे दुसऱ्यांना पकडणार. भीतीने त्याला दरदरून घाम फुटला होता. इतक्यात सरांनी आदीकडे पाहिलं. तो घाबरला. “तुला बरं वाटत नाहीसं दिसतंय; बाकीचे तास राहू देत, तू घरी जा.” सर म्हणाले. आदीने सावकाश आपलं दप्तर उचललं आणि कुणाकडेही न बघता तो निघाला.
घरी पोहोचताच तो आपल्या खोलीत गेला. त्याने आतून दार लावून घेतलं आणि दप्तरातून मोचूचं फाऊंटन पेन काढून लिहायला सुरूवात केली. पेन खूपच छान होतं. त्याच्या स्वतःच्या फाऊंटन पेनापेक्षा खूपच छान आणि भारीतलं होतं. पण त्याला मजा येईना. घाबरल्यामुळे नीट लिहिताही येत नव्हतं. त्याने पेन बंद केलं, एका कापडात गुंडाळलं आणि आपल्या कपाटाच्या सगळ्यात वरच्या कप्प्यात ठेवून दिलं. जरा वेळाने भीती थोडी कमी झाली, पण त्याला कशाचा उत्साह वाटेना. आपण आपल्या जिवलग मित्राचंच पेन चोरलं? या विचाराने त्याला स्वतःचीच लाज वाटायला लागली. काहीच करावं वाटेनासं झालं.
काही वेळाने तो संध्याकाळचा रेल्वे स्टेशनवर फिरायला गेला. वाटेत दाट झाडी लागायची. आदीला त्या झाडीतून चालत जायला आवडायचं. तिथून जात असताना त्याला एका पक्ष्याचा आवाज आला. एका फांदीवर एक लहानसं फळ लागलं होतं. एक पक्षी ते तोडण्याचा प्रयत्न करत होता. तेवढ्यात आणखी एक पक्षी आला. त्याला बघून पहिल्या पक्ष्याने आपले प्रयत्न सोडून दिले. दुसऱ्या पक्ष्याने सहज ते फळ तोडलं आणि फांदीवर ठेवून खायला सुरूवात केली. पहिला पक्षी शांतपणे त्याच्याकडे पाहत राहिला.
आदी अचानक खूष झाला. तो पळत घरी पोचला आणि त्याने कपाटातून पेन काढून आपल्या दप्तरात ठेवलं. दुसऱ्या दिवशी संधी मिळताच ते परत मोचूच्या दप्तरात ठेवून द्यायचं असं त्याने ठरवलं आणि तो शांतपणे झोपला.
दुसऱ्या दिवशी शाळेत त्याला तशी संधी मिळाली नाही. अख्खा दिवस असाच गेला. मधल्या सुट्टीत काही मुलं वर्गात बसली होती. आदीने पेन गुपचूप खिश्यात ठेवलं आणि तो मैदानात फिरायला आला. तिथे मोचू मजेत खेळत होता. ‘याला आपल्या फाऊंटन पेनाबद्दल काही वाटतच नाही असं दिसतंय.’ असा विचार करून आदीला हसू आलं. तेवढ्यात त्याचं लक्ष मैदानाच्या कडेला असलेल्या एका झाडाकडे गेलं. त्याच्या मध्यात एक भोक होतं. आदीने विचार केला, पेन तिथे ठेवलं तर? संधी मिळाली की तिथून काढून मोचूच्या दप्तरात ठेवून देईन.
पेन ठेवताना त्याच्या हाताला काहीतरी लागलं. त्याने उडी मारून पाहिलं आणि त्याला आश्चर्यच वाटलं. तिथे त्याचं फाऊंटन-पेन होतं. अकरा रुपयांचं. त्याचंच नव्हे, इतरही बरीच पेनं तिथे होती- हेडमास्तरांच्या रजिस्टरमध्ये तक्रारी होत्या ती सगळी. आदीने सर्वांना हाका मारून बोलावलं. सगळ्यांत उंच होता शंकर, त्याने हात घालून तिथून सगळी पेनं बाहेर काढली. आणि ज्याची त्याला परत केली. मोचूला त्याचं पेन दिल्यावर तो हैराणच झाला. म्हणाला, “अरे, माझं पेनही चोरीला गेलं होतं? मला माहितीच नव्हतं.” सगळी मुलं हसायला लागली.
also read : Story of Salon Education in Marathi
त्यादिवशी घरी जाताना आदी खूप खूष होता. त्याच्याप्रमाणेच चोरलेली पेनं तिथे ठेवणाऱ्या इतर मुलांची दृश्यं त्याच्या मनात आली. तो हसला. आकाशात एक पक्षी मंजूळ आवाज करत उडत होता.
