आमचा मित्र इम्मी ! गोष्ट मराठीत.
Story of Our friend Immy! : मी नववीत असतानाची गोष्ट आहे. आमच्या वर्गात अमृतलाल नावाचा मुलगा होता. आम्ही सगळे त्याला प्रेमाने ‘इम्मी’ म्हणत असू. इम्मी खूपच भारी फुटबॉल खेळायचा. फक्त शाळेच्याच नव्हे तर जिल्ह्याच्या टीममध्येही तो असायचा.
इम्मीच्या घरची परिस्थिती तितकीशी चांगली नव्हती. अनेकदा त्याला शाळेची फी वेळेत भरता यायची नाही. फी माफ व्हावी यासाठी त्याला कोणाच्या ना कोणाच्या मागे खेटे मारावे लागायचे. त्याला शाळेतून सांगण्यात आलं होतं, की राज्याच्या फुटबॉल टीममध्ये निवड झाली, तर त्याची फी माफ होईल. त्यामुळे शाळा सुटून अंधार पडला तरी इम्मी शाळेच्या ग्राऊंडवर एकटाच फुटबॉलची प्रॅक्टिस करत बसायचा किंवा ग्राऊंडला फेऱ्या मारायचा.
Story of Our friend Immy! in Marathi.
एके दिवशी सकाळी सकाळी आम्हाला बातमी कळली, की इम्मीच्या वडिलांचं निधन झालंय. आम्हाला धक्काच बसला. खूप वाईटही वाटलं. त्या दिवशी वर्गात जणू सन्नाटा पसरला. मधल्या सुटीत आम्ही वर्गातून बाहेर येऊन पाहतो तो रस्त्यावरून इम्मीच्या वडिलांची अंत्ययात्रा चालली होती. सगळ्यात पुढे एक माणूस इम्मीला जवळ घेऊन चालत होता. इम्मीच्या हातात एक मडकं होतं. त्यातून धूर बाहेर पडत होता. मागे इम्मीच्या वडिलांची तिरडी होती आणि त्यासोबत २०-२५ माणसं दुःखी चेहऱ्याने चालली होती.
दोन-तीन दिवसांनी आमच्या वर्गातल्या राधेश्याम आणि बालकिशन या दोघांनी आम्हा चार-पाचजणांना एकत्र केलं आणि म्हणाले, “आपल्याला इम्मीच्या घरी त्याचं सांत्वन करायला जायला हवं. “आम्हालाही ते पटलं. पण अशोक म्हणाला, की अशा वेळी पांढरे कपडे घालून जायचं असतं. असं म्हटल्यावर आम्ही जरा बुचकळ्यात पडलो. आमच्यापैकी सगळ्यांकडे पांढरी शर्ट चड्डी असणं शक्यच नव्हतं. कुणाकडे असलीच तर ती धुतलेली असायची मारामार किंवा फाटलेली असण्याचीही शक्यता भरपूर आणि पांढरे कपडे घालायचे तर घरी जाऊन पुन्हा इम्मीकडे जाण्यासाठी भेटावं लागलं असतं. त्यापेक्षा शाळा संपली की थेट इम्मीकडे जाणं सोपं होतं. त्याचं घरही शाळेपासून फार लांब नव्हतं.
मग दुसऱ्या दिवशी शाळा सुटल्यावर आम्ही थेट इम्मोच्या घरी गेलो. इम्मीचं घर म्हणजे एक पडकं एकमजली बैठं घर होतं. घराच्या आजूबाजूला भरपूर झाडं होती. घरही हवेशीर होतं. आम्ही गेलो तेव्हा घरात शांतता होती. आत कसं जावं याचा विचार करत आम्ही दारातच घुटमळत होतो. तेवढ्यात आमच्यापेक्षा थोडी मोठी मुलगी घरातून बाहेर आली. आम्हाला बघून ती म्हणाली, “कोण हवंय, इम्मी का या ना, आत या.” आणि ती इम्मीला हाक मारत अ निघून गेली. “इम्मी, तुझे मित्र आलेत बघ भेटायला.”
आम्ही हळूच घरात शिरलो आणि तिथल्या थंड फरशीवर एकमेकांना खेटून बसून राहिलो. चार-पाच मिनिटांनी आम्हाला आतल्या खोलीतला इम्मी दिसला. त्याच्या अंगावर त्याला लहान होऊ लागलेली एक साधीशी पांढरी शर्ट चड्डी होती. त्याने डोक्याचा पूर्ण चकोट केलेला होता आणि मागे एक छोटी शेंडी ठेवलेली होती. आम्हाला तो ओळखूच येत नव्हता.
इम्मी जोरजोरात बोलत खोलीत शिरला. “मला वाटलंच होतं, शाळेतूनही कोणी ना कोणी भेटायला येणारच!” असं म्हणून त्यानेच आमच्यावर प्रश्नांची सरबत्ती चालू केली. “काय मग, कसं काय चाललंय ? काल गणिताची टेस्ट झाली की नाही? गेहलोत सर कसे आहेत? त्यांनी राज्याच्या टीममध्ये घेतलं असतं, तर किमान बूट आणि जर्सी तरी नक्की मिळाली असती मला. पण त्यांच्या मागण्याच फार. बरं, ते साडा. … भार्गव येतोय की नाही शाळेत ? माझी गणिताची वही त्याच्याकडे राहिली आहे. ठीक आहे. त्याला म्हणावं ठेव, त्याच्याकडेच ! तसंही मला आता त्या वहीची गरज नाही.”
“इम्मी, तुझ्या वडिलांना काय झालं होतं?” अशोकने मध्येच विचारलं.
“त्यांना तर टीबी झाला होता ना!” इम्मी असं बोलला जणू आम्हाला हे माहितीच असायला हवं होतं.
तेवढ्यात मघाचची मुलगी हातात गारेगार पाण्याचा तांब्या घेऊन आली. आम्हा सगळ्यांना तहान लागलेली होतीच. आम्ही घटाघट पाणी प्यायलो. थोड्या वेळाने इम्मीच्या घराच्या मागच्या बाजूला मोठमोठ्याने बोलण्याचे आवाज आले. इम्मी उठून माहे गेला आणि लगेचच हातात आठ-दहा पेरू घेऊन परत आला. म्हणाला, “पेरू खाणार? आमच्या बागेतले आहेत. घ्या-घ्या. काही पेरू पोपटांनी कुरतडलेत. पण माहितीय ना, पोपटांनी कुरतडलेले पेरू खूप गोड असतात ?
also read : Story of Let’s take a picture of a bird…
त्याने एकेक पेरू आमच्याकडे टाकला आणि आम्ही कॅच करत गेलो. आम्हाला काय करावं ते कळत नव्हतं. खावे की न खावे ? पण इम्मीने स्वतःच खायला सुरुवात केली. तो आम्हाला म्हणाला, “अरे, खा! काही विचार करू नका. आमच्याकडे चालतं.”
तरीही आम्ही जरा संकोचानेच पेरू खाऊ लागलो. पेरू खूपच गोड होते आणि शाळेतून थेट आल्यामुळे आम्हाला भूकही लागली होती. इम्मी बोलतच होता, “पोपट इतके येतात की काय सांगू ! भरपूर पेरू खातात. ते तर ठीकच आहे. खाऊ देत. पण साले अगदी छोटे- कच्चे पेरूही कुरतडून खाली पाडतात. एकदा आम्ही झाडावर जाळीही लावली, पण पठठ्यांनी जाळी पण कुरतडली…. आणखी घ्या ना. नाही तर असं करू, आपण सगळेच मागच्या बागेत जाऊ. जक्कूला झाडावर चढवू, तो आपल्याला पेरू तोडून खाली देत जाईल. बाकी आपण कोणी त्या झाडावर चढून उपयोग नाही. पेरूची फांदी फार नाजूक असते.”
बोलता बोलता इम्मी बागेकडे चालायलाही लागला. त्याच्या मागे मागे आमची वरात निघाली. घराच्या मागे, बागेत पेरूची दोन मोठी झाडं होती. काही छोटी पोरं त्यावर चढून पेरू काढत होती. आम्हाला बघून ती सगळी पळून गेली.
आम्ही तिथे जाऊन पेरू खायला सुरुवात केली. पेरु खाण्याच्या नादात आपण इथे कशासाठी आलो होतो, हेही आम्ही विसरून गेलो. तासाभराने आम्ही घरी जायला निघालो तेव्हा मज्जूने इम्मीला विचारलं, “शाळेत कधीपासून येशील?”
इम्मी म्हणाला, “आता शाळेत नाही येणार मी.”
राधेश्यामने विचारलं, “मग करणार काय ?”
इम्मी म्हणाला, “भाजीची गाडी लावणार. माझ्या वडिलांची गाडी होती ना मिलसमोर; तिथेच. काका गावाकडून भाजी आणतात. त्यांची दोन मुलं मिलच्या पुढे गाडी लावतात. मी इकडे लावेन. रोज पन्नास रुपये जमा झाले तरी खूप आहे, यार. मी आणि आई दोघंच तर आहोत घरात. बहिणीचं तर लग्न झालंय.”
कुणी तरी हळूच इम्मीला विचारलं, “आणि फुटबॉलचं काय ?”
“फुटबॉल खेळून पोट नाही भरता येत, यार! कोणी कितीही मोठा खेळाडू झाला तरीही! खेळ वगैरे सगळे भरल्या पोटी करण्याच्या गोष्टी आहेत!” इम्मी थोडा चिडूनच म्हणाला. आम्ही सगळे एकदम शांत अन् उदास होऊन गेलो.
उठताना राधेश्यामने इम्मीला मिठी मारली अन् तो म्हणाला, “इम्मी, तुझ्या वडिलांच्या जाण्याचं आम्हाला फार दुःख होतंय.”
इम्मी म्हणाला, “सगळा नशिबाचा खेळ आहे
बाबा! एकदा संपलं की संपलं ! तुम्ही रडा नाही तर छाती बडवून घ्या, काहीच फरक पडत नाही!” इम्मी आम्हाला खूपच मोठा वाटत होता. तो एकदम मोठ्या माणसांसारखं बोलू लागला होता. आम्ही सगळे तोंडं पाडून त्याच्या घरून निघालो आणि काहीही न बोलता आपापल्या घरी आलो.
also read : Story of Let’s take a picture of a bird…
त्यानंतर चार-पाच वर्षांनंतरची गोष्ट. संध्याकाळी शाळेतली काही पोरं मैदानात फुटबॉल खेळत होती. तेवढ्यात पाऊस सुरू झाला, अंधारून आलं; पण पोरांचा खेळ थांबला नाही. पावसात चिंब भिजलेली पोरं खेळाचा मनसोक्त आनंद घेत होती. तेवढ्यात एक उंच धट्टाकट्टा माणूस कुठूनसा मैदानात आला आणि त्या पोरांसोबत खेळू लागला. या पायावरून त्या पायावर फुटबॉल खेळवत तो मुलांना चकवत होता आणि त्याच्या अंगाशी झोंबाझोंबी करूनही मुलांना त्याच्याकडून बॉल काढून घेता येत नव्हता. तासभर ही मजा सुरू होती.
त्यानंतर थोड्या वेळाने तो माणूस खेळायचा थांबला. त्याने आपले पावसाने चिंब भिजलेले कपडे पिळले आणि तो शांतपणे रस्त्याच्या कडेला लावून ठेवलेल्या आपल्या भाजीच्या गाडीकडे जाऊ लागला.
