पांडू दगड गोष्ट.
Story of Pandu Stone : लहानपणी मी नायगावला राहायचो. नायगाव हे भोर तालुक्यातलं एक छोटं गाव. गावात चौथीपर्यंत शाळा होती, तीही एकशिक्षकी. म्हणजे पहिली ते चौथी चारही वर्गांना मिळून एकच शिक्षक होते. पाचवीच्या पुढच्या शाळेसाठी गावाजवळचा एक डोंगर पार करून जावं लागायचं. त्या रस्त्यावर दोन मोठे खडक आहेत. लोक त्यांना पांडू दगड म्हणतात. महाभारतकाळात पांडवांनी ते तिथे आणून ठेवले आणि त्याजवळ विश्रांती घेतली, अशी एक कथा जुने लोक सांगतात. या कवितेत या पांडू दगडाचीच एक खूप जुनी कथा आहे.
Story of Pandu Stone in Marathi
पांडू आणि दगड हे गावातले दोन रिकामटेकडे. दिवसभर ते गावाच्या पारावर बसून नुसत्या चकाट्या पिटायचे. गावातले लोक बिचारे दयाळू होते. ते दोघांना आयतं खायला-प्यायला द्यायचे. त्या गावाजवळ आणखी एक मोठं गाव होतं; पण वाटेत एक मोठा डोंगर होता. तो पार केला तरच त्या गावाला जाता यायचं. पांडू आणि दगडाने तो डोंगरही कधी पार केलेला नव्हता. त्यांनी फक्त लोकांकडून मोठ्या गावाविषयी ऐकलेलं होतं.
गावातली मुलं शाळेत जातानाही हाच डोंगर ओलांडून जायची. इतक्या लांब असं डोंगर चढून शाळेत जायचं हे काही पांडू आणि दगडाला मान्य नव्हतं. त्यामुळे ते शाळेत जाणाऱ्या मुलांना पाहून हसायचे, त्यांची चेष्टा करायचे. त्यांना वाटायचं, गावात किती आराम आहे ! आपल्या ओळखीची माणसं आहेत. आपल्याला इथे आयतं खायला-प्यायला मिळतं, मग कशाला जायचं तो डोंगर तुडवत ?
गावात एकदा मोठा दुष्काळ पडला. गावातल्या लोकांनाच नीट जेवायला मिळत नव्हतं, मग पांडू आणि दगडाकडे कोण लक्ष देणार? दोघंही उपाशी राहायला लागले. अगदी वाळून गेले.
also read : Story of Countan Pen in Marathi
अशातच एक दिवस पांडूला पारावर एक आणा सापडला. दोघांनाही खूप आनंद झाला. त्यांनी ठरवलं, की डोंगर ओलांडून पलीकडे जायचं आणि मोठ्या गावातल्या हॉटेलात काही तरी खायचं.
दोघं निघाले. मात्र, त्यांना इतकं चालायची सवयच नव्हती आणि बरेच दिवस त्यांनी काही खाल्लेलंही नव्हतं. मग काय, रस्त्यातच त्यांची शक्ती संपली आणि दोघं मरून गेले. त्यांना सापडलेला आणा तसाच पडून राहिला. काही दिवसांनी ते मरून पडलेल्या जागी दोन दगड प्रकट झाले. तेच माझ्या लहानपणापासूनचे पांडू आणि दगड.
आजही ते दगड तिथे आहेत. त्यांच्याकडे पाहून गावातल्या बाकीच्या लोकांना कळतं, की आपलं गाव लहानसंच असलं तरी आपण इथे किती आरामात राहू शकतो! हे गाव सोडून दुसऱ्या मोठ्या गावात जाणं वाटतं तितकं सोपं नाही.
गावात काही गोष्टी मिळत नाहीत; मग त्यासाठी गावातले लोक शहरात जातात. शहरात जाताना प्रत्येकालाच हे पांडू आणि दगड ओलांडून जावं लागतं. काहींना वाटत असतं, पांडू आणि दगड यांच्यासारखं आपणही गावातच आनंदाने राहू. तरी त्यांना जाणं गरजेचं असतं.
गावातली काही म्हातारी माणसं अशीही आहेत की ते पांडू आणि दगडासारखेच या गावातून कधीच बाहेर गेलेले नाहीत. तेही या दगडांपलीकडे डोकावून अजूनही तो आणा शोधत राहतात.
also read : Story of Countan Pen in Marathi
काही मुलांना वाटतं, आपणही शिकून मोठं व्हावं आणि त्या आण्यासारखे आणखी पैसे मिळवावेत. ते शाळेत जातात, पुढे गाव सोडण्याचं ठरवतात. त्यांच्याकडे पाहून पांडू आणि दगड एकमेकांना टाळी देत परत परत कुत्सितपणे हसत राहतात.
प्रत्येक गावात असतात असे पांडू आणि दगड. त्यांच्या कुत्सित हसण्याकडे लक्ष द्यायचं की नाही हे ज्याने त्याने ठरवावं.
