Story Evil spirit : भुतं असतात का? असली तरी मला नाही दिसली कधी. त्याबद्दल त्यांचे आभारच मानायला हवेत. त्याचं काय आहे, मी जरा भित्रा आहे. आणि भुतं फार दुष्ट असतात म्हणे. एखादं भूत समोर आलं, तर मी त्याच्याकडे बघू शकेन असं वाटत नाही.
Story Evil spirit
ते भूत होतं की नाही माहीत नाही. पण रांचीच्या वेड्यांच्या हॉस्पिटलजवळ जी अ‌द्भुत घटना पाहिली ती सांगतो.
एकदा काय झालं, शेजाऱ्याची सायकल मिळाली म्हणून मी फिरायला बाहेर पडलो. सात एक मैल गेलो असेन आणि सायकलचं टायर पंक्चर झालं. म्हणतात ना, जिथे वाघाची भिती असते तिथे पोचायला संध्याकाळ होते. अगदी तसंच, जेव्हा संध्याकाळ होते तेव्हाच सायकलचं टायर पंक्चर होतं.
जंगलातला अगदी एकाकी रस्ता. पुढे पाच मैलांवर एक गाव होतं. तिथपर्यंत सायकल ओढत नेणं तर दूरच, पण एवढं अंतर मी पायी तरी चालू शकलो असतो की नाही शंका होती. असं काहीतरी होईल, हे माहीत असतं तर इतक्या दूर आलोच नसतो. संध्याकाळ होत आली होती. पुढे जावं तर पाच मैल, मागे फिरावं तर सात मैल. मनात आलं: ‘आता चालतच जावं लागणार की काय ?’
आजवर वाघांनी केलेल्या शिकारींबद्दल ऐकलं होतं. आज प्रत्यक्ष सामना होणार की काय अशी भीती वाटू लागली. तरीही म्हटलं, धीर कशाला सोडायचा? जरा बाट बघावी. काही ना काही तरी उपाय निघेल. किती तरी गोष्टींमधे असं घडत असतं. मी तर स्वत लेखक आहे. गोष्टीतला नायक कधी बाधाची शिकार होत नाही, तर लेखक कसा होईल?
also read : Story of Jhoom Jhoom Jhumroo… in Marathi
याच विचारात अजून अर्धा तास गेला. शेवटी रांचीकडे जाणारा एक टुक येताना दिसला. मी टॉर्च लावला आणि त्याला यांबण्याचा इशारा करू लागलो.
थंडीची रात्र, फिकट चांदणं आणि त्यात धुक्याचा पडदा. ट्रक ड्रायव्हरला टॉर्चचा प्रकाश दिसेल का? टुक अगदी मी उभा होतो तिथपर्यंत आला. पण बांबलाच नाही. पुढच्याच वळणावरून दिसेनासा झाला. उगाचच टॉर्चची बॅटरी चाया घालवली. टॉर्च फिरवून हात दुखायला लागला ते वेगळंच. ट्रकवाले डोळे मिटून गाडी चालवतात की काय कोण जाणे!
आता काय पायीच जावं लागणार? या अंधुक उजेडात आणि धुक्यातून सायकल ओढत सात मैल जायचं। या विचारानेच छातीत धडधडायला लागलं. त्यापेक्षा वाघाच्या पोटातून स्वर्गाचा रस्ता पकडणं जास्त सोपं असेल. आता धुकं आणखीच दाट झालं आणि चांदणं आणखी फिकं. तेवढ्यात धुक्यातून दोन पिवळे डोळे येताना दिसले. हा वाघ तर नव्हे? नाही नाही. वाघाच्या दोन डोळ्यांमधे एवढं अंतर नसणार.
मी पुन्हा टॉर्च फिरवायला लागलो. एक छोटी कार हळू हळू येत होती. इतकी हळू, की पायी चालणारेही त्यापेक्षा वेगात चालतात. ती गाडी माझ्या समोर आल्यावर मी हाक दिली… “ओ.. अहो……
पण कार त्याच संथ गतीने पुढे जात राहिली. आता आणखी उशीर करून चालणार नव्हतं. कारवाल्याला चांगुलपणा नसेल दाखवायचा, पण मला माझ्या जिवाची काळजी होती ना!
मी झट्कन कारवर उडी मारली आणि दाराचं हँडल फिरवून आत घुसलो, चालत्या गाडीत चढणं सोपं नव्हतं. पण चढावं लागलं. जिवंत राहण्याची हीच तर संधी होती. छोट्याशा कारमधे जितक्या आरामात बसता येईल तसा बसलो. “मला लालपुराच्या वळणावर उतरवा. डॉ. जादुगोपालच्या घराच्या…..” पुढचे शब्द माझ्या घशातथ अडकले. आश्चर्य आणि भीतीने माझा ‘आ’ बासलेलाच राहिला. शर्टाच्या कॉलरमुळे गळा आवळला जातोय, असं वाटायला लागले, कॉला नीट करण्यासाठीही माझे हात उचलले जात नव्हते. त्या थंडीतही मला दरदरून घाम फुटला. कारण.. कारण.. कारमध्ये ड्रायव्हरच्या जागी कुणीच बसलेले नव्हतं.
also read : Story of Jhoom Jhoom Jhumroo… in Marathi
‘भूत..भूत…’ असं ओरडावंसं वाटलं. पण तोंडातून शब्दच फुटेना. कार जशी चालली होती तशीच जात राहिली. गाडीत ड्रायव्हर नव्हताच! गाडीचं इंजिनही सुरू नव्हतं. तरीही गाडी मात्र चालली होती आणि रस्त्यावरून व्यवस्थित चालली होती.
तासाभराने कार एका रेल्वे फाटकापाशी पोचली. मग रुळांवर आली. तेव्हाच ट्रेनच्या शिट्टीचा आवाज ऐकू आला. एक ट्रेन आमच्याच दिशेने येत होती. मी भाड न देताच कारमध्ये बसलो म्हणून मलाही त्याच्या गटात सामील करून घ्यायचा भुताचा विचार तर नव्हता? दाराचं हँडल कुठाय? यमराजाच्या या रथातून मला लागलीच उतरायला हवं. कसंबसं दार उघडून मी बाहेर उडी मारली. कारही थांबली आणि तेव्हाच आमच्या समोरूनच ट्रेन धडधडत निघून गेली. ट्रेन गेल्यावर मी जरा साबरलो. मी जिवंत होतो आणि कारचाही चक्काचूर झाला नव्हता.
..त्याच वेळी एक सज्जन, सभ्य दिसणारा चश्मिष माणूस कारच्या पाठीमागून पुढे आला. मला म्हणाला, “थोडी मदत कराल का? गाडीला जरा धक्का द्याल तर बरं होईल. आठ मैल एकटाच ढकलत आलोय. वाटेत मला मदत करणारं कुणीच भेटलं नाही. ही रेल्वे लाईन ओलांडून थोडं पुढे गेल की माझं घर आहे. फक्त दोनच मिनिटं लागतील.”
